Mechelen is een hele diverse en boeiende stad die vol staat met prachtige historische gebouwen en bulkt van de biertradities. Maar Mechelen is ook een stad waar sterke vrouwen een grote invloed hebben gehad.

Een van die vrouwen is Margaretha van Oostenrijk. Margaretha van Oostenrijk, hertogin van Savoye en landvoogdes van de Nederlanden, was een ‘straffe madam’, zoals ze in België zeggen. Een standbeeld van deze dame staat op de kop van de Grote Markt.

Als je in Mechelen bent moet je zeker de bijna 100 meter hoge Sint-Romboutstoren beklimmen. Deze toren is de hoogste bezoekbare gotische toren van heel België en staat op de UNESCO-werelderfgoedlijst. 538 treden moet je trotseren om de skywalk te bereiken. Het is even een klim maar het uitzicht over de stad en de wijde omgeving is fantastisch! Ik heb zelfs het Atomium in Brussel kunnen zien.

Naast de Sint-Romboutskathedraal ligt een groot geel beeld, het Opsinjoorke. Het verbeeld de eeuwige dronkaard en slechte echtgenoot die altijd te laat thuiskomt en al het geld verbrast. Om met hem te spotten gooiden de mensen hem op een groot laken in de lucht.

Amai. Na het beklimmen van de toren vind ik dat ik wel een biertje verdiend heb. Ik strijk neer op het terras van de Borrel-Babbel, het kleinste café van Mechelen, om uit te rusten en te genieten van een Maneblusser, een echt Mechels stadsbiertje.

Maneblussers is de bijnaam van de Mechelaars. Ze hebben deze naam aan het volgende verhaal te danken: “Tijdens een mistige nacht in 1687, waarin de maan haar gloed afgeeft aan de Sint-Romboutstoren, komt een man uit de kroeg en roept ‘Brand! Brand!’. De mensen snellen toe om de brand te blussen maar als ze bij de toren aankomen breekt de maan door de nevel en is de vuurgloed verdwenen. Sinds die dag heten de Mechelaars de Maneblussers.”

Onderweg naar de begijnhofjes kom ik langs het Groen Waterke. Op deze plek liggen de wortels van Brouwerij Het Anker. Jan den Anker, de oudste geregistreerde brouwer van Mechelen, woonde hier namelijk. Het Groene Waterke dankt zijn naam aan de eendenkroos die het water bedekt.

Mechelen kent twee begijnhofjes, het Klein Begijnhof en het Groot Begijnhof. Je voelt de rust meteen als je dit gedeelte van de stad binnenwandelt. Hier woonden de vrouwen waarvan de mannen omgekomen zijn tijdens een kruistocht. Ze leidden een vroom, kuis en sober leven en zorgden zelf voor hun levensonderhoud.

Lees ook: een wandeling langs verborgen hofjes in Amsterdam.

Zo was er een bakkerij, een ziekenhuis maar ook een eigen brouwerij. De begijnen brouwden bier als geneesmiddel omdat het drinken van water in de tijd niet veilig was. Dat de begijnen niet altijd even vroom waren blijkt uit het feit dat ze onderhands bier verkochten aan niet-begijnen.

“Ne zatterik op een ton,
ne pater op een non,
ne pastoor op een begijn,
dan heeft iedereen het zijn.”