7 souvenirs die je liever niet mee naar huis neemt

Een souvenir is een leuk aandenken aan je vakantie. Het roept herinneringen op aan een fijne tijd. Zo zie ik mezelf nog dwalen door de souks van Marrakech op zoek naar de perfecte Marokkaanse sloffen om mee naar huis te nemen. En weet ik nog precies waar ik die schaal met zebraprint kocht in Zuid-Afrika.
Elk jaar met kerst komen de kerstballen tevoorschijn die ik verzamelde tijdens mijn reizen. Elke bal een eigen herinnering. Maar soms neem je een souvenir mee naar huis wat je liever op je vakantiebestemming had achtergelaten. Zoals onderstaande:

Een levend souvenir uit Thailand

Tijdens mijn rondreis door Thailand kocht ik op Koh Lanta een lampensnoer gemaakt van kokosnoten. Ik was er helemaal blij mee, ondanks dat het snoer eigenlijk teveel plek in mijn rugzak nodig had. Na het aanschaffen van dit mooie souvenir reisde ik nog een week voordat ik naar huis vloog. Eenmaal tussen pakte ik mijn spullen uit en zocht ik een mooi plekje voor het lampensnoer. Het snoer bestaat uit zes bollen met elk een lampje erin. Toen ik het snoer opgehangen had bleek het onderste lampje het niet te doen. Dus ik draai de bol open en je gelooft het niet, komt er een joekel van een kakkerlak uit gekropen! Die heeft dus een hele week in mijn bagage gezeten. Ik wist niet hoe snel ik met die bol naar buiten moest rennen. Daar heb ik bol en al in de tuin gegooid. Een paar uur later had de kakkerlak het leven gelaten. Ik denk dat ie de kou van de Nederlandse winter niet aankon. Van mijn lampensnoer geniet ik nog steeds.

Jenny bracht een heet souvenir mee uit Indonesië

Helaas, niet alles op reis gaat zoals je wilt. Zelfs al plan je nog zo goed… Mijn eerste bestemming buiten Europa was Indonesië. Ik ging een half jaar stage lopen op het eiland Batam. Ik had alles tot in de puntjes geregeld – dat deed ik toen nog. Eenmaal op Batam liep alles een beetje anders. Hét vervoermiddel om naar mijn stage te komen was de ojek (motortaxi). En zo belandde ik dagelijks bij een vreemde kerel achter op de motor. Ik wilde me als jonge vrouw niet vasthouden aan hem, gelukkig leerde ik snel goed balanceren. Echt mis is het nooit gegaan, behalve die ene keer bij het afstappen. Ik kwam met mijn onderbeen tegen de knalpot van de motor. Een grote brandblaar was het gevolg. En als ik zeg groot, dan bedoel ik groot! De zelfde avond zat ik in het lokale ziekenhuis en even later in de apotheek. Ik kreeg een zalfje, bioplacenton. Dat is nog steeds eens van mijn favoriete zalfjes bij hardnekkige wondjes. Het litteken van de blaar is nu vervaagd. Dag souvenir.

Op haar blog geeft Jenny suggesties voor routes door Indonesië.

Yvonne’s dochter kreeg een minder leuk souvenir in een vliegtuig

Over Egypt Air en haar slechte service en hygiëne is al veel geschreven op internet, maar als je in India hebt rond gereisd denk je wel wat gewend te zijn. Dat je de w.c. echt op een paar meter afstand al kan ruiken, dat alles in het vliegtuig oud en tot de draad versleten lijkt en dat onze kinderen compleet genegeerd worden tijdens de gehele duur van de vluchten.. daar hadden we vooraf niet helemaal op gerekend. Gelukkig krijgt één van onze kinderen toch nog een leuk souvenirtje mee. We zien het alleen pas twee dagen later. Als de eitjes groot genoeg zijn. Zwart en glanzend, vallen ze lekker op in het blonde haar. Bedbugs in een vliegtuig, ik had er nog nooit van gehoord. De lieve eigenaresse van ons appartement wel. Gelukkig is ze zo lief al onze spullen heet te wassen en haar tea tree oil aan ons uit te lenen. En na veel pulken en kammen kan onze rondreis door Zuid-Afrika dan toch beginnen.

Lees alles over de rondreis door Zuid-Afrika op het blog van Yvonne.

Lizette pikt een vervelend souvenir op in Marrakech

Twee jaar geleden dompelde ik me met een vriendinnetje vier dagen onder in de stad van 1001 nachten, oftewel Marrakesh. Deze bestemming stond al lang op mijn verlanglijstje, ondanks de wisselende verhalen die ik erover hoorde. Het was er behoorlijk warm in mei, maar met een luchtige lange jurk en een hoed op was het prima te doen om door de straten van het oude centrum te dwalen. Ter verkoeling zochten we regelmatig een terras op voor een drankje. Dat was steeds meteen een mooie gelegenheid weer iets lekkers uit de Marokkaanse keuken te proberen. Ook daar had ik wisselende verhalen over gehoord, maar ik vond de gerechten om te smullen! De laatste dag besloten we een keer wat ‘luxer’ te lunchen. We schoven aan bij Riad Le Foundouk, in de straat iets noorderlijker van de oude Koranschool. Er is geen buiten terras, maar dat maakte me niet uit. De verkoeling van het restaurant was namelijk wel erg welkom. Ik koos voor een salade vooraf en als hoofd een vegetarisch couscousgerecht uit een Tajine. Dat was inmiddels mijn favoriete gerecht geworden. De couscous smaakte helaas niet zoals ik had gehoopt of gedacht.

De rest van de laatste dag zouden we besteden aan het shoppen van souvenirs. Een paar uur later vond ik het warme weer toch wel vervelend worden. Ik had het bloedheet en zweette me te pletter. Ook begon ik me suf en misselijk te voelen. We zijn daarom op tijd naar ons hotelletje terug gegaan, om daar verkoeling te zoeken. Helaas werd mijn gesteldheid steeds slechter. Die nacht spendeerde ik volledig op/boven het toilet. De volgende ochtend moesten we al vroeg de kamer uit. Ik voelde me nog steeds ellendig en kon niet anders dan bij het binnenzwembad in een hoekje tegen de muur zitten, in de hoop dat ik me iets beter zou gaan voelen. Een vriendelijke bediende kwam met tonic en een lepel vol kurkuma. Dat moest ik in eens doorslikken, dat zou helpen volgens hem. Het gevolg was dat ik alleen nog maar meer boven de toilet hing! Misschien was dat de bedoeling, maar dat begreep ik niet uit zijn gebarentaal. Wat ik wel begreep, is dat hij dacht dat het door de couscous kwam. Aan het einde van de middag vertrok onze vlucht naar huis. Ik probeerde me op het vliegveld zo goed mogelijk voor te doen, want ik wilde echt wel heel graag naar huis en was bang dat men zou denken dat ik een enge ziekte had opgelopen en daarom niet mee zou mogen. Thuis ben ik nog vier dagen zo ziek geweest, dat ik meer tijd op het toilet door bracht dan in bed. Daarna begon ik eindelijk een beetje op te klaren. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo ziek ben geweest. De huisarts sprak van een voedselinfectie en dat had tijd nodig om over te gaan. Helaas had ik geen echte souvenirs meer kunnen kopen, maar dit ‘souvenir’ had ik liever niet opgepikt!

Lees meer reiservaringen van Lizette op Food & flip flops..

Elisa bracht een ziekmakend souvenir mee uit Zuid-Afrika

Maanden keken we er naar uit, onze tweede reis naar Zuid-Afrika. Met name het Krugerpark was een highlight waar we ons erg op verheugden, er gaat niets boven een paar dagen wildlife spotten. Helaas liep het allemaal even iets anders. Op de eerste nacht in het Krugerpark werd ik ontzettend ziek. De details zal ik je verder besparen, maar ik kon niets anders meer als boven de wc hangen. De volgende dag bezocht ik een dokter, wat ook een avontuur op zich was. Ik had namelijk een afspraak bij een assistente, zo bleek bij aankomst, de dokter sprak ik via skype. Na wat onderzoeken kwamen ze tot de conclusie dat het een salmonellabacterie moest zijn. Ik kreeg wat zakjes poeder mee tegen uitdroging, een flinke injectie in mijn onderrug (auw!) en mocht weer terug naar het kamp. De rest van de tijd in het Kruger bracht ik door in mijn tent, niet de meest fijne plek als je ziek bent. Gelukkig was dit aan het eind van onze reis, maar ik baalde stevig van de gamedrives die ik moest missen. Eenmaal thuis heb ik nog zo’n 3 weken “plezier” gehad van de bacterie. Na meerdere onderzoeken in Nederland bleek ik de salmonella bacterie te hebben die buiktyfus veroorzaakt. Achteraf bleek dat ik hier een inenting voor had kunnen halen, iets wat mij vooraf niet was verteld. Dat had mij een hoop ellende, zowel thuis als op reis, bespaard gebleven!

Meer over dit fiasco lees je in het blog van Elisa: hoe ons tweede bezoek aan Zuid Afrika in een grote teleurstelling eindigde.

Foto: Elisa van der Sluis

Helena bracht een kruipend souvenir mee uit Indonesië

Als klein kind had ik een schelpenverzameling. Wanneer ik met mijn ouders op vakantie in Indonesië naar een strand ging, vond ik daar altijd prachtige schelpen. Daarvan gingen er altijd een paar mee naar huis. Tijdens een van die vakanties ging ik op de laatste dag met mijn neefje naar het strand. Hij vond daar een ongeveer 10 centimeter groot, foeilelijk slakkenhuis en gaf het aan mij. ‘Voor je verzameling.’ Ik had geleerd dat je een gegeven paard niet in de bek moet kijken, zeker niet in Indonesië, dus ik deed de schelp in mijn plastic zakje en nam het uiteindelijk mee naar Nederland. In Nederland aangekomen had ik erg last van mijn jetlag. In plaats van mijn schelpen direct bij mijn verzameling te leggen, legde ik het zakje met schelpen naast mijn bed op het nachtkastje. Na wat uren slapen werd ik wakker door wat geritsel. Het plastic zakje bewoog en lag inmiddels op een andere plek op mijn nachtkastje dan waar ik hem neergelegd had. Toen ik in het zakje keek, was mijn jetlag direct genezen. Er zat een heremietkreeft in het slakkenhuis! Wat er uiteindelijk met het beestje is gebeurd, weet ik niet meer. Hij heeft het in ieder geval niet tot mijn schelpenverzameling gered.

Denise bracht een ongewenst souvenir mee uit Costa Rica

‘Een primitieve reis’ schreef mijn huisarts in het dossier. Ik had net verteld dat ik twee weken met de bus (het openbaar vervoer) had rondgereisd in Costa Rica. ‘Primitief?’ dacht ik. Ik reisde gewoon met de bus. En ja, soms wat aftandse bussen, maar bij primitief reizen had ik een andere voorstelling. Hoe dan ook, ik had nu een probleem. Ik zat onder de rode bultjes. Grote bulten. Op mijn benen, aan de achterkant vooral, en het jeukte intens. ‘Leishmaniasis’ was de conclusie. ‘Wat?’ Eén waarschuwing, ga niet bij Google Images kijken! Zo erg was het niet. Maar een jeuk dat ik had! Het was niet door de bus gekomen. Het kwam door zandvlooien, of zandvliegen. En ja, ik had wel een vermoeden. Eén van de laatste avonden waren we spontaan op een strandfeestje beland. Oké, ietwat primitief, want er stonden geen banken of stoelen, maar zo ging dat. Tussen het dansen door zaten we in het zand. En dat had ik beter niet kunnen doen…

Lees meer over Costa Rica (en andere bestemmingen) op het blog van Denise, Follow my footpints.

Foto: Denise Miltenburg

Pin voor later: